Adım Züleyha: Fakir bir ailenin kızı olarak zor şartlarda okudum öğretmen oldum

Üç sene dağ köyünde vazife yaptım. Beni hayatımda görmediğim ve göremeyeceğim ilgi, ilgi ve şefkatle bağırlarına bastılar.
Okulun ufak bir tek odalı lojmanına yerleştim ama bir gün bile orada yatmadım. Köyün acıma meleği İmmihan Teyze ve kocası Derviş Amca “Bizde kalacaksın, seni katiyen yalnız bırakmayız” dediler.

Evin kızı oldum. Yedirdiler, içirdiler, hastalandılar, ağladılar, güldüler…
Kocası da bana çok iyi davrandı. Yaklaşık 3 sene onlarda kaldım. Sıcacık sobanın yanındaydım evde tek başımaydım. Sonunda olan oldu, ağlamaktan bitap düşbütün o gün
DEVAMI HEPİMİZİ AĞLATTI

Üsteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz.

Adım, Züleyha. Boluluyum yoksul bir ailenin kızı olarak zor şartlarda okudum öğretmen oldum. İlk tayinim Malatya Pütürge’ye çıktı. Üç sene dağ köyünde vazife yaptım. Beni hayatımda görmediğim ve göremeyeceğim ilgi, ilgi ve şefkatle bağırlarına bastılar. Okulun ufak bir tek odalı lojmanına yerleştim ama bir gün bile orada yatmadım. Köyün acıma meleği İmmihan Teyze ve ihtiyar kocası Derviş Amca “Bizde kalacaksın, seni katiyen yalnız bırakmayız” dediler. Evlatları oldum. Evin kızı oldum. Bildiğiniz bir evin kızı nasılsa aynen ben de öyleydim. Yedirdiler, içirdiler, hastalandılar, ağladılar, güldüler… bunların hepsini birlikte yaşadık. Onlar yarım Türkçe ile bana ana baba oldular. Ben de yarım Kürtçe ile onlara sırdaş oldum yoldaş oldum..

Üç senenin sonucunda tayinim memleketime Bolu’ya çıktı. Ayrılığımız ağıtlarla, gözyaşlarıyla oldu. Bolu’ya yuva kurdum evlendim. İmmihan Anama çağrı gönderdim. Davetiyeye çeyrek altını bantlamış bana gönderdi. Ailem şok oldu. “Bu nasıl vefa? Bizim buralarda pek görmediğimiz şey” dediler. Çok ama çok duygulandım. Bir vakit sonra oğluma hamile kaldım. İmmihan Ana’ya telefon açtım söyledim. Havalara uçtu zılgıt çekti. “Torunum olacak” dedi. “Söz ver torunumun 40’ı çıkar çıkmaz Pütürge’ye geleceksin, tamam mı?” dedi “Söz” dedim. Bir gün aradım “Kızım yanımda, rahatsızım sesim çıkmıyor. Ben kızıma söyleyeceğim, o da sana mesaj atacak.” dedi “Tamam” dedim. Hamileliğim boyunca yazdım “Çok iyiyim. Biraz rahatsızım ama mühim bir şeyim yok.” Sürekli yazdım hep güzel cevaplar aldım. Oğlum doğdu. 20 günlük oldu. Adını Bolulu babam Ahmet ile Pütürgeli Derviş Babamın adı olan Ahmet Derviş koydum… Bu kez görünümlü arayayım İmmihan Ninesine torununu göstereyim dedim. Görüntüde genç bir kadın. “İmmihan Ana” dedim. “Kaybettik” dedi. Yıkıldım. “Nasıl, ne vakit?” dedim “4 ay oldu” dedi. “Ben aylardır kiminle yazıştım peki?” dedim. Kızı, “Anam Züleyha hamile, hastalığımı, perişan olduğumu sakın söylemeyin. Üzülür hamileliğine çocuğuna zarar gelir. Ben yazıyormuş gibi yapın. Ölürsem de doğum yapana kadar gizleyin. Bir gün buraya gelirse
Bir gün buraya gelirse mezarımın taşına elindeki tebeşşirle ben geldim yazsın yeter.” dedi. Ya Rabbim! Bu nasıl bir metanet, bu nasıl bir şefkat, bu nasıl bir azamet! Pütürge’nin kızı olmuş Züleyha öğretmen bu Dar-ul Rıfat olan topraklar senin memleketin. Acılar, zorluklar, gurbet yolları beklemiş anaların ayak izleriyle doludur Pütürge.. Bu insanlar yürekte iz bırakır.. Gönülde söz bırakır. Sonrasında köz bırakır… İşte bu tür bir hayat öyküsü dostlar.. Bir ay evvelce kaleme alayım dedim. “Züleyha Öğretmen evladına süt sağlıyor belki üzülür zarar verir” dedim. Boşluğuma geldi telefonunu kaydetmedim, kayboldu. Eğer bu satırları okur irtibata geçerse İmmihan Ana’nın mezarına ben de gideceğim… Ana karnında bir bebeğe zarar gelmesin diye, hastalığını, acısını ve ölümünü bile gizleyip bağrına basan -Kürt,Türk farketmez- toprağımın bütün analarının ayaklarından öpüyorum. Ömür boyu yollarınız İmmihan Analarla Derviş Amcalarla kesişsin!

Adım Züleyha: Fakir bir ailenin kızı olarak zor şartlarda okudum öğretmen oldum

Yürek burkan hikaye herkesi ağlattı. Adım, Züleyha.

Bunları da İzleyebilirsiniz