Ben 23 yaşındayım ve evliyim.

Ben 23 yaşında evli bir kadınım.Eşim ve iki yaşında kızım ile,kocaeli’nde bir mahallede yaşıyoruz..Karşı komşum ile birbirimize sürekli gidip gelirdik..Onunda benim kızım gibi iki yaşında bir oğlu vardı ve hemen hemen aynı zamanlarda evlenmiştik..Komşum kapalı bir kadın, bense açıktım..Günlerden birgün sabah eşim işe gittikten sonra, herzamanki gibi,kızımın karnını doyurdum ve bende kahvaltımı yaptım ve sonra evin işlerini yapmaya koyuldum..Evin işlerini bitirdiğimde,saat üç sıraları idi.Kızımı da alıp karşı komşuma gittim oturken eşlerimizden bahsetmeye başladık.O bana kocası ile beraber özel anlarından bahsetti..Bir ara komşum mutfağa gitti ve tam o sırada kocası eve geldi ve benim bulunduğum odaya girdi..Hoşgeldin dediğinde hoşbuldum senin işte olacağını düşünmüştüm ben artık gideyim dedim..Bana evet ben erken geldim dedi ve beni hafif itti ve boşta bulunup koltuğa oturdum.. Gitme otur dedi o sırada ne yapacağımı şaşırdım, bir kaç saniye içinde kendisine öylece bakakaldım hiç birşey söyleyemedim.Oda sustu ve bana öyle gözlerini dikmiş bakıyordu..Benim giydiğim etek kısaydı bu sebepten eteğimi çekiştirerek koltuktan kalktım ve titrek sesim ile gideyim ben dedim..Bu sırada,komşum ve çocuklar mutfaktaydılar…Ben kapıya yaklaştığımda,bana ayakabılarını sakladım dedi ve sonra da… devamını okumak için devame dınız

Ben 23 yaşında evli bir kadınım. Eşim ve iki yaşındaki kızımızla birlikte Kocaeli’nde sakin bir mahallede yaşıyoruz. Hayatımız genel olarak huzurlu ve mutlu bir şekilde devam ediyor. Eşimle evliliğimizin başından beri birbirimize destek olduk, zorlukların üstesinden el ele geldik. Kızımız, evimizin neşe kaynağı. Onun gülümsemesi, en zor anlarımızda bile yüzümüzü güldürmeyi başarıyor.

Kocaeli’nin bu küçük mahallesinde yaşamayı seviyorum. Mahalledeki komşularımızla iyi geçiniriz; herkes birbirini tanır, birbirine yardım eder. Sabahları kızımı alıp parka götürürüm, akşamları ise eşim işten geldiğinde hep birlikte kısa bir yürüyüş yaparız. Bu yürüyüşler, ailemiz için bir ritüel haline geldi. Hem günün yorgunluğunu atıyoruz hem de birbirimizle vakit geçiriyoruz.

Ancak son zamanlarda içimde bir sıkıntı hissetmeye başladım. Belki de evliliğimizin monotonluğundan kaynaklanıyor, belki de her gün aynı şeyleri yapıyor olmanın verdiği bir durgunluk. Eşimle çok iyi anlaşıyoruz, birbirimize karşı sevgi ve saygımız tam, ama bazen içimde bir boşluk hissi var.

Günler birbirini kovalarken, sanki hayatımdan bir şeyler eksikmiş gibi hissediyorum. Ev işleri, çocuk bakımı ve eşimin ihtiyaçları derken kendime pek vakit ayıramaz oldum. Hayallerim, yapmak istediğim şeyler, kişisel hedeflerim hepsi arka planda kaldı. Anneliği ve ev hanımlığını severek yapıyorum, ama bazen daha fazlasını istemek suçluluk gibi hissettiriyor.

Bu duygularımı eşime açmak istiyorum, ama onu üzmekten korkuyorum. Beni anlamaz diye değil, yanlış anlar ve benimle ilgili bir şeylerin yanlış olduğunu düşünür diye. Oysa ki tek istediğim, kendimi tekrar bulmak, biraz nefes almak ve hayatıma bir parça heyecan katmak.

Kızımız büyüdükçe, onun için de en iyi örnek olmak istiyorum. Ona güçlü, kendine güvenen bir anne olmak istiyorum. Kendi hayallerinin peşinden gitmeyi bilen bir kadın olmak istiyorum. Bu yüzden, belki de bazı değişiklikler yapmanın zamanı gelmiştir. Hem ailem hem de kendim için yeni bir başlangıç yapmanın, hayatıma biraz renk katmanın yollarını aramaya başlamam gerektiğini hissediyorum.

Reklamlar

Ben 23 yaşındayım ve evliyim.

Bunları da İzleyebilirsiniz